Hej då snö

Een klein maandje heeft het geduurd voor ik vond dat ik weer genoeg had meegemaakt om een nieuwe update te plaatsen. Deze dus.

Ik ben net gister terug gekomen uit Nederland en de sneeuw heeft ondertussen besloten om er ongezien tussenuit te piepen. Verdorie. Er ligt nog wel iets, maar over het algemeen is het nu goed te zien waar zebrapaden lopen en kunnen voetpaden en grasvelden van elkaar worden onderscheiden. Ook wel handig.

Vorige week zaterdag, de 10e, ben ik naar Nederland gevlogen om mijn vader te verrassen op zijn 60e verjaardagsfeest! Hij wist van niks, dus het was een grote verrassing dat niet alleen Martijn uit de trein stapte, maar dat ik daar ook bij was! Mission accomplished. Het feest was heel gezellig en ik heb alle familie en vrienden van mijn ouders weer even gesproken. De dag erna kwam Dorien langs en we hebben even gezellig bijgekletst. Die zak snoep was trouwens erg lekker! ;)
Maandag zijn Martijn en ik naar Ljouwert vertrokken en daar hebben we een paar leuke dagen gehad! Lekker uit eten, De Walrus (elke dag) bezoeken en ouderwets op stap!
Gister ben ik weer, zonder vertragingen (!!) aangekomen in Sundsvall.

Ondertussen heb ik het eerste vak, Journalistiek, alweer afgerond met een B! Voor degene die het niks zegt: voor Nederlandse begrippen is dat tussen een 8 en een 9. Niks meer aan doen dus! Het volgende vak, Interucultural Communication, nadert ook zijn einde, want ik heb alleen nog een presentatie op donderdag. Met een beetje mazzel heb ik dan de eerste 15 studiepunten in the pocket! Ging dat in Nederland maar zo snel..

Een aantal weken geleden besloten Clara, Katrin, Karin & haar vriend en ik op een brakke zondag een wandeling te maken naar de top van Södra Berget. Voor de oplettende lezer: dat heb ik al eens eerder gedaan en toen zijn we liftend boven gekomen omdat we het te ver vonden. Deze keer hebben we echter lopend de top bereikt. Na 3 uur, dat dan weer wel. Nadat we de eerste 4 kilometer over de weg hadden gelopen, zag ik een smal paadje het bos inleiden. Wie niet waagt, die niet wint, dacht ik en we namen deze afslag. We hoopten op een paar rendieren of elanden, maar alles wat we hebben gezien was een stapel veren en andere resten van wat ooit een vogel moet zijn geweest. Gezien de smeltende sneeuw belandden we vaak met onze voeten in een verdekt opgesteld beekje of zakten we tot onze oksels (naja okee, knieën) in de sneeuw. Al met al duurde het even voor we boven waren, maar het uitzicht mag er dan ook wezen! Hierna hebben we de levensgevaarlijke tocht ondernomen door via de piste naar beneden te lopen. De vorige keer hebben we dat op onze kont gedaan (voor de oplettende lezer ;)), maar deze keer hadden we gewoon een spijkerbroek aan en was het dus geen optie. Gelukkig heeft niemand van ons een been gebroken, wat toch wel een prestatie is, gezien de piste vrij zwart is.

Vanavond wordt hier St. Patricks Day gevierd, dus ik moet nog even een groen shirtje scoren. En met Pasen komen pa+ma langs! Ook al weer snel :)

Farväl!