Here we are!

Ja, ik weet het. Het heeft even geduurd voor ik inspiratie genoeg had voor mijn eerste blog op Sint Maarten. Dit is overigens geen teken dat ik het hier niet leuk heb, hoor. Geen zorgen mensen, wij vermaken ons hier uitstekend!

Het begon al goed op de eerste dag. De vlucht ging prima en we konden eindeloos films kijken, cd’s beluisteren en spelletjes spelen. Voor iedereen zit er wel iets tussen, dus jullie kunnen de vlucht niet meer als reden opnoemen om niet te komen. ;) We werden op het vliegveld opgewacht door Ona, die tevens mijn stagebegeleider is. Zij bracht ons naar het appartement wat echt huge is! De woonkamer/keuken is wel 11 meter lang en de slaapkamers zijn ook niet kinderachtig. Na aankomst besloten we even een duik te nemen in de (voor jullie) jaloersmakende zee. Prachtig blauw en groen water en zo helder dat je het wel zou willen drinken. Wat ook al een paar keer is gebeurd, maar dat terzijde.

Op woensdag besloten Martijn en ik om te voet naar Sunset beach te trekken. Op het kaartje is het maar een klein pisstukje, dus dat moest te doen zijn. Ingesmeerd en al gingen we met onze knapzak vol handdoeken, flessen water en zonnebrand richting het vliegveld. Sunset kennen jullie vast wel, want alle mooie vliegtuigfilmpjes worden hier gemaakt. Ondertussen waren we nog maar halverwege toen we het eind van de landingsbaan hadden bereikt. We kwamen door een soort getto waar om de vijf meter halve auto’s en stukke boten liggen. Hier en daar een gekko of hagedis (ik ken het verschil nog steeds niet) en overal hangende jongens. Het is duidelijk dat de luxe villa’s die her en der verspreid staan niet voor iedereen betaalbaar zijn. Het strand hebben we uiteindelijk (mét de niet ingesmeerde rode kuiten van Martijn) bereikt. Het moge dan een flinke wandeling geweest zijn, het resultaat was prachtig. Supermooi strand, verkoelende zee en vliegtuigen binnen handbereik. Bijna dan. Ze gaan soms zo laag over dat je het gevoel hebt dat je ze bijna kunt pakken. De filmpjes liegen er dan ook niet om.

Vrijdags kwam Ilse aan, ons huisgenootje. ’s Ochtends hebben Martijn en ik haar vliegtuig gefilmd toen ze ging landen, want de Boeing 747-400 van KLM is het grootste vliegtuig dat hier komt. Er komt ook zo veel wind vanaf dat de petten, handdoeken en slippers op de ietwat ongelukkig uitgekozen plaatsen de zee in waaien. Waarschijnlijk tot jullie verbazing hadden Martijn en ik een iets strategischer plekje bemachtigd en konden we lachend toekijken hoe de verschrikte mensen snel de zee indoken om een onvrijwillige zandstraalsessie te voorkomen.
Toen Ilse thuis aankwam, zaten Martijn en ik al lang en breed weer op ons balkon. Ik kon gelijk ook even kennis maken met Johnny, de andere stagebegeleider. Blijkt ook een leuke vent te zijn, dus met de stage zal het wel goed komen.

Zondag zijn we naar een strandparty gegaan in het Franse gedeelte van het eiland. Er rijden hier van die dollarbusjes waar je voor 1,5 dollar net zo lang mee kunt reizen als je wil. Naja, tot het eindpunt dan natuurlijk. Om bij het strand te komen moest we drie verschillende busjes pakken en dankzij een vriendelijke chauffeur werden we voor het strand afgezet. We hadden net de eerste bucket Corona besteld, toen ook Ona, Johnny en hun gasten aankwamen. Even gezellig samen een drankje gedaan en toen op naar huis. We zouden volgens Johnny wel allemaal in zijn auto passen. Nou is zijn auto niet de kleinste, maar met 8 man in zo'n bak is best wel enthousiast. Na wat passen en meten bleek de beste oplossing te zijn als Martijn, Ilse en ik met z'n drieën in de kattenbak gingen. Okee dan. De rit duurde ongeveer een halfuur, maar met je knieën in je neus en een klapstoel in je rug is dat best lang.

De volgende dag was dan toch echt de eerste werkdag aangebroken. Omdat het kantoor nog niet beschikbaar is, werken we zolang bij Ona en Johnny thuis. Hun huis is op een berg en de weg ernaartoe is goed steil. Een prima work-out dus op de vroege morgen. Hoeven we gelijk niet meer te sporten. Het werk is leuk, veel en vermoeiend. We maken vaak lange dagen, maar het is wel vol te houden hoor! Na het werk willen we eigenlijk altijd gaan zwemmen, maar omdat de zon hier om 7 uur onder is, en het dan ook zwart nacht wordt, komt dat er meestal niet van.

Na het werk gaan we regelmatig nog even een borreltje doen in één van de kroegjes aan de weg. Vaak hebben ze karaoke en is Martijn dus niet weg te slaan bij de microfoon. Aangezien ze hier (gelukkig) niet de Nederlandstalige meuk (eh, ik bedoel wereldsongs) hebben, zingt hij meestal Johnny Cash. We hebben inmiddels al aardig wat mensen ontmoet hier en het wordt dus steeds gezelliger. De meeste zijn Amerikaans, maar ook wat Nederlanders en Antillianen. Eén heeft zelfs een zwembad thuis en daar hebben we dan ook al eens dankbaar gebruik van gemaakt.

Wisten jullie trouwens al dat Martijn hier als een groot gevaar voor de gemeenschap wordt gezien? Hij is al twee keer aangehouden door de politie met de vraag wat hij hier deed. Om vervolgens naar huis te lopen om zijn paspoort te laten zien. Natuurlijk was hij beide keren alleen op straat, want als ik naast hem loop, durft niemand hem uiteraard aan te spreken. ;)

Inmiddels hebben we ook al een aantal keer flinke regenbuien gehad en zelfs de dreiging dat er een orkaan aankwam. Helaas (of juist gelukkig) is die er niet gekomen, maar de overlevingspakketten hadden we al bijna binnen. Toch wil ik nog wel een orkaan meemaken als ik hier ben. Dus daar is het wachten nu op.

Ook hebben we al een bijzonder verhaal meegemaakt, want toen Martijn en ik lekker lagen te luieren op het witte strand aan een blauwe zee (jaloers?) kwam er een man aangelopen met een kajak. Hij was de vorige dag heel uit Venezuela komen varen en hij ging nu door naar Anguilla. Zijn eindbestemming is Washington dus hij heeft nog een paar kilometertjes te gaan. De man wilde gelijk met ons op de foto en heeft ook even uitgelegd waarom hij dit deed. Ik heb geen idee. Iets met 'enfeironment not goot. want som publisitie for enfeironment'. Naja, wie hier iets uit kan opmaken kan zijn reactie sturen naar: helpmie@enfeironment.kom.

En nu ben ik op het werk. Bezig met filmpjes schieten, foto's nemen en verhaaltjes typen. Vandaag ga ik na het werk maar weer een poging doen om te zwemmen voor we niets meer kunnen zien. Ik heb van Martijn een duikbril en snorkel gekregen, dus die moet ik nu eindelijk een keer gaan uittesten. Hij heeft hem inmiddels al een paar keer gebruikt en als ik hem moet geloven zijn de visjes heel mooi. Ik heb ze alleen nog maar gezien als ze naast me zwommen en van bovenaf, dus ik ben benieuwd wat ik aantref.

Ik hoop dat ik de volgende blog wat sneller zal plaatsen, maar wij hebben thuis geen internet, dus we zitten vaak bij een Frans bakkerijtje of een strandbar waar gratis wifi is. Als jullie tussendoor op de hoogte willen blijven kunnen jullie altijd de fanmail en leuke pakketjes sturen naar:

Welfare Road #44, apt. 3b
Cole Bay
Sint Maarten

Mijn telefoonnummer is 1721 586 1481, maar mijn telefoon vertoont kuren, dus of ik ook echt bereikbaar ben is een tweede. Maar: niet geschoten is altijd mis!

Spreek jullie snel!

p.s. Blijkbaar kent waarbenjij.nu geen Nederlandse Antillen en zit ik dus in Dominica. Naja, ligt hier wel in de buurt.